Blessedamruta!

  आजवर मला जे जे मिळाले, ते ते तुझे देणे आहे.  तूच देऊ शकते जगती, म्हणुन तुझ्याकडे मागणे आहे.  किती अविरत किती निरंतर,  तुझा माझ्या अवतीभोवती वावर.  माझ्या प्रत्येक उच्छवासासोबत, तू पुढचा श्वास करतेस हजर.  श्वास दिलेस तर श्वासांची  करता येऊ देत कदर  अवघ्या मानवांसाठी मागते, निरंकार बघण्याची नजर  तक्रारीचे सूर सोडून आत्ता  आभाराचे गाणे दे  जगातल्या प्रत्येक चोचीला  पोटभर तू दाणे दे  वादळामध्येही झाडावरची घरटी  कुठे खाली पडतात? आम्ही पडण्याआधी तुझे  हात आम्हा अलगद झेलतात वादळांमध्येही तुझा विश्वास दे  स्थिरता जगण्यास दे  सहज असतील, सहज बनवतील  अशा संतांचा सहवास दे  दुर्गुणांना सुबुद्धी दे  प्रेमामध्ये वृद्धी दे  संकटे आली तरीही  नीती मध्ये शुद्धी दे  रात्री नंतर दिवस देतोस  तसा सर्वाना ज्ञानप्रकाश दे  एकमेकांना जोडणारे  तू प्रेमाचे पाश दे  अपराधी असले तरी मी  तुझीच आहे दाता  तू भक्तवत्सल आहेस म्हणुनी, आत्ता क्षमेचे दान दे  तुझ्या मर्जीत राहण...

आप तो विरासत में छोड़ गए हो, प्यार की यह बेशुमार दौलत, और खर्चने के लिए दे गए हो, बस चंद सांसों की मोहलत। अब सोचती हुं की, लूटाऊं तो कैसे लूटाऊं ? छुपाऊं तो कैसे छुपाऊं? आप बस मुस्कुरा मुस्करा कर,  देख लेते थे मुझे एक नज़र, और इबादत के उस नशे का,  अब तक छाया है गहरा असर । मै अमीर हो गयी थी..  घर भर गया था, शब्दों, नज्मों और गजलों से । कुछ फरिश्ते अर्श से फरार हो कर, मेरे घर के फर्श पे बैठने लगे हैं । आपके यार थे, मेरे भी यार हो गये हैं ।   आज भी जब हम आपके, दौर की सैर पर निकलते हैं... तो हम ही पोछ देते हैं, इक दुसरे के आपकी याद में बहे आंसू । क्योंकी पता है,  हमारे आंसुओं सें, सबसे ज्यादा तकलीफ, आपको ही होती थी । फिर हम..  आँखो से बहते हुए आंसूओं को, आपकी यादों के मोती बनाकर, आपने ही दिये हुए प्यार के, धागे मी पिरोकर, दिल की तिजोरी में, महफ़ूज रख देते हैं । अपनी अमीरी पे,  आज भी नाज़ कर इतरा लेते हैं ।  क्योंकी, कल तुम पिता हुआ करते थे, आज तुम माता बने हुए हो। बिखर ही जाते हम, पर तुम समेटे हुए हो । पर आप की जरूरत,  कल भी थी,  आज भी है और...

  येणारा काळ, पिढ्या, श्रोते, प्रेमी  विचारतील मला..  राधेश्यामजी कोण होते?  मी असंख्य आठवणी, कवटाळून सांगेन..  प्रखर होते, कणखर होते.  शब्दांची फुलमाळ होते,  शब्दांची तलवार होते.  जगात होते, पण जगाचे नव्हते  जर कोणाचे होते, तर फक्त सदगुरुचे होते.  ना निंदेचे ना घृणेचे, ना कौतुकाचे चाहते होते  समर्पित होऊन गुरुचरणी, फक्त भक्तीमध्ये वाहते होते.  स्पष्ट होते, सरळ होते.. मुक्तछंदी दरवळ होते  कवी सभेचा जीव होते.. पण बऱ्याचदा राखीव होते.  राधेश्यामजी होते, आहेत आणि राहतील..  कविता, शब्द, गझल त्यांना गुणगुणत राहतील  कारण..  भरून निघणार नाही अशी, मंचावरची जागा राधेश्यामजी आहेत.  माझी कविता उडेल तेव्हा,  योग्य दिशा राधेश्याम जी आहेत.  मेहफिलीतून इतकं अलगद,  उठून जातं का कुणी? अश्रूंबरोबर जी कृतज्ञता वाहतेय, त्या प्रत्येक थेंबात, राधेश्याम जी आहेत.  अमृता  ९ एप्रिल २०२१